اشعار

می‌کـشـی آه و دلِ شـاهِ وفـا مـی‌لـرزد            تو اگر حکم کنی عرشِ خـدا می‌لرزد

اذن میدان بده بر قـاسم خود ای دلدار            این یـتـیمِ حـَرَمَت را به خـدایت بسپار

آب که نیست کمی پُشتِ سَرَم اشک بریز            تو امـیرِ حرمی بیـن حرم اشک بریز

قـاسم ابن حـسن ابن عـلی‌ام… می‌آیـم            لشکرِ کـوفه بدان حـیـدری‌ام… می‌آیم

می‌رسـم تا بـزنـم لشـکرتان را بَر هم            می‌کشم ریز و درشت و یَلِتان را دَرهم

کوچه‌ای ساخـته‌اید و رهِ من می‌بـندید            سنگ انداختـه و دورُ و بَرَم می‌خندید

کـینۀ خیـبر و بغضِ اُحُد و بُخلِ غدیر            همگی جمع شد و خورد زمین بچۀ شیر

عقده‌های جَمَل و کوچۀ تنگ و صفّین            شد بلا تا که بیُفتم به زمین، وای حسین

نَـفَـسَـم تـنـگ شـده شـاهِ کَـرَم زود بـیا            مـثـلِ مـادر شده پهـلـو و پَـرَم زود بیا

دارد از پنجۀ کین مویِ سَرم می‌ریزد            پیـکرم را نَـبَـری بال و پـرم می‌ریزد

بِبَر این پیکرِ بی‌جان و رَمق از میدان            گریه کن ناله بزن آه عمو ندبه بخوان

شکر خـدا که نـور ولایت به ما رسید            الـطـاف خـانـدان کـرامت به ما رسید

وقتی برای خون خدا نوحه خوان شدیم            بـالاتـرین مـقـام عـبـادت به مـا رسـید

اسـلام را مـحـرم او زنـده کرده است            این نکته هم ز پیر طریقت به ما رسید

روز ازل که مـوسِم تـقـسیم رزق بود            از آن میانه، ذکر مصیبت به ما رسید

اشکی چکید و این دل تیره شفا گرفت            تا قطره‌ای ز زمزم تربت به ما رسید

ذکر لبان ما  صف محشر بوَد: حسین            بعد از هزار سال که نوبت به ما رسید

ما نـوکـران فـاطـمـه‌ایم و عجب مدار            روزی اگر مـقام شـفاعت به ما رسید

مَـسـتـیـم ما ز بادۀ "احلی من العَـسل"            اینگونه شد که شهد شهادت به ما رسید

از نـحــوۀ مــبــارزۀ پـــور مـجـتـبــی            راز وفا و عزّت و غیرت به ما رسید

کـربـلا، نایبِ سـردار جـمـل‌ها شده‌ای            افـتخار علی و حضرت زهـرا شده‌ای

تو که از کودکی‌ات در نظرم شیرینی            دمِ رفتن به نظر می‌رسد احلی شده‌ای

جـلـوی چـشـم حرم چـند قـدم راه برو            چـقـَدَر مـثـل عـلـی‌اکـبـر لـیـلا شده‌ای

به رخِ کوفه کـشـیدی هنـر رزمت را            باعث دلخـوشی و حـیرت سقا شده‌ای

نیزه‌ها بین همه دست به دستت کردند            با یکی خورده زمین با دگری پا شده‌ای

دشمن از شاخه گـل یـاسـمنم را چـیده            بی‌سبب نیست اگر بوی حسن پیچـیده

اینبار طوفانی به سوی دشت، عازم بود            سهم حسن از کربلا، غوغای قاسم بود

عطر مدینه لا به لای گیسوانش داشت            از بچـه‌های کـوچـه‌های آل‌هـاشـم بود

از روز تـشـیـیع پـدر تا کـربلا بـارید            باران تیر عشق یک ریز و مداوم بود

پیراهنش غارت شد اما این که چیزی نیست            وقتی که انگشت عمو هم از غنائم بود

سر را جـدا کردند اما عـمه می‌پرسید            آیا برای بـردن سـر، نـیـزه لازم بود؟

زینب که روی نیزه هفتاد و دو سر دیده است            در کودکی تشییع مفقود الاثر دیده است

تو که حرفی نزدی حرفِ من اما مانده            به دلـم حـسـرت یک گـفـتـنِ بابا مانده

نجمه افتاده زمین؛خواهرم افتاده زمین            فقط این بین عـمو هست که تنها مانده

کـمرم خورد شـده بعـدِ عـلی و گـفـتم            قـاسـمـم هست اگر روزِ مـبـادا مـانـده

دیـر شـد آمـدنـم قـاتـل تـو طـولش داد            حـال بر گـریـۀ من گـرم‌ِ تمـاشا مـانده

سیـزده مرتـبه بر پیـرهنت نیـزه زدند            همه رفتند از این سینه و زهـرا مانده

می‌کشم بر سرِ دوشم سر و کـتفت اما            نیـمه‌ای از بـدن توست که اینجا مانده

می‌آمـد و عـمـامـۀ بـابـا به سرش بود           آمـادۀ جـنـگـیـدنِ با صـد نـفـرش بـود

می‌آمد و رخساره برافروخته از عشق           یک خیمه دل غم زده در دور و برش بود

پروانه‌ای از شوق پریده است به میدان           آن چیز که می‌سوخت در او بال و پرش بود

می‌خـواست بگـوید به ابی انت و اُمّی           لب بست در آنجا که عمویش پدرش بود

این شیر، عـلی اکبر او نه ولی انگـار           بایـد بـنـویـسیـم که قـاسم پـسـرش بود

سنجیدن شیرینی قـاسم به عسل نیست           اصلا عسل از ساخته‌های شکرش بود

گـیـرم زره انـدازۀ او نیـست، نـبـاشـد           حرزی که عمو داده به شال کمرش بود

بغض جمل از حـد تصور زده بیرون           یک دشت پُر از تیغ به دنبال سرش بود

در روضۀ بابای غریبش جگری سوخت           چیزی که از او ریخت به میدان جگرش بود

در خـیـمـه نـشـستـند پریـشان که بیاید           چیزی که از او زودتر آمد خبرش بود

ای نـوۀ حضرتِ، حـیـدر مرهب فکن            نـور دل فـاطـمه، حضرت ابن الحسن

خون رگت حـیدری، مثل علی اکبری            کرده تو را مجـتـبی، نـذر شه بی کـفـن

ای نبوی در جمال، ای علوی در قتال            باز بگـو یا عـلـی، ریـشۀ دشمن بکـن

راهی میدان شدی، تا که رجز خوان شدی            ذکـر عـلی یا عـلی، بود تو را در دهن

ضربه زدی بی بدیل، دشمنتان شد ذلیل            لشگـر کوفه گرفت، پاسخ دندان شکن

بوده وجـودت عجـیـن، با یل اُم البنـین            کـرده تو را آشـنـا، با هـنـر تـن به تن

رزم تو چون رعد بود، این عمر سعد بود            کز هنر رزم تو گشت، خموش از سخن

حضرت قاسم سلام ،سوی تو دائم سلام            نـام تو شد تا ابـد، ذکـر لب سیـنـه زن

کسی که آمده در خانه‌اش پشیمان نیست            کریم چون حسن مجتبی به قرآن نیست

به غیر سفرۀ او پای سفـره‌ای منـشین            که هر طعام لذیذی به نفع مهمان نیست

کریـم منّـت مسکـین خویش را بکـشد            هر آنکه لطف کند حتماً از کریمان نیست

در آن میانه که پـای حسن وسط باشد            برای حاتم طایی مجال جـولان نیست

همین که راه دهد نزد خود مرا کافی ست            همیشه سائل این در که حاجتش نان نیست

حساب امشب مان با کریم آل الله ست            ضرر کند بخدا هرکسی که گریان نیست

برای روضه سرم درد می‌کـند امشب            چرا که درد مرا غیر گریه درمان نیست

کریم زاده کریم ست، روح "کَرَّمنا"ست

کریم میشود آنکس که مادرش زهراست

به روی خوش به نگاه لطیف شهرت داشت            پسر چقدر به بابای خود شباهت داشت

نـدیـده بـود مـدیـنـه شـبـیـه او پـسـری            علاوه بر جگر مجتبی، سخاوت داشت

حسن سرشت حسن صورت و حسن سیرت            چـقدر ماه شب چهـارده لـیاقـت داشت

به ارث برد ز بابا که صبر پیـشه کند            به دوست نه به بیگانه هم محبت داشت

جـزامـیـان مـدیـنـه دعـاش می‌کـردنـد            به همنـشیـنی با هرکـدام عادت داشت

رسـیـد کـرب و بـلا و نشان عـالـم داد            حسین با حسنـش دائماً شراکت داشت

ز بسکه از لبش احلی من العسل ها ریخت            همیشه شهد کلام ترش حلاوت داشت

عمو عـمامۀ خود را بر او کـفن کرده            مگر عزیز یتیمش چقدر حرمت داشت!

نه جوشن و نه زره نه حمایل و نه سپر            برای کرب و بلا شوق بی‌نهایت داشت

به پیش ناقه سواران چو یل به میدان رفت

شبیه حضرت شیر جمل به میدان رفت

همینکه با غضب از دوش خود عبا انداخت            تـمـام لـشکـر کـفـار را ز پـا انـداخت

گهی به میمنه بود و گهی به میسره بود            چـقـدر ولـوله در این بـرو بیا انداخت

زمین ز هر قـدم طفـل مجـتبی لـرزید            چه رعشه‌ای به اراضی کربلا انداخت

به سبک و شیوۀ جنگ عمو ابوالفضلش            چـقدر سر وسـط دشت نیـنوا انـداخت

علی علی به لبـش بود و یک تنه تنها            چهار تک یـل سـردار شام را انداخت

ولی پس از لحظاتی دگر ورق برگشت            نگاهی از حسد آن قوم بی‌حیا انداخت

به یک اشاره رسیدند و دوره‌اش کردند            یکی به سوی تنش نیزه بی‌هوا انداخت

نفـس میان دو پهلـوی او به تـنگ آمد            به چشم تر نظری سوی خیمه‌ها انداخت

گرفت تا که ز خون جگر وضو سر داد

و با دهـان شکسته عـمو عمو سر داد

میـان دشت گـل نجـمـه بود پـرپـر شد            ز بـوی یـاس تنـش کـربلا معـطـر شد

عـبــا نـبـود بـه داد دل عــمــو بـرسـد            دوباره چشم حسین از مصیبتی تر شد

نبود صحـبتی از جسم پـاره پاره ولی            گمان کنم ز درون یک علی اکـبر شد

کـبـود شد هـمۀ پـیکـرش سپـس سبب            گریز دیگر من سوی روضۀ«در» شد

چه سیـنه‌ها نشکـستـند در طـی تاریخ            چه ظلم‌ها که به این خاندان مکرر شد

به نیـزه رفت سرش در کـنار عـبدالله            دو سایۀ سر از آخر نصیب مـادر شد

چه بر سر حـسن بن الحسن مگـر آمد

صــدای نـالـۀ زهــرا بــلـنــد تـر آمــد

حسن جوان شده یا اینکه مرتضی آمد؟            و یا که ماه، به صحـرای نـیـنـوا آمد؟

تو قاسم بن حسن یا که نه؛ یَلِ جَـمَلی؟            که از وقـار قَـدَت بوی مـجـتـبـی آمـد

زره نـیـاز نـداری، تـو وارث حـسـنـی            که هـیـبت تو به چـشـمـانـم آشـنـا آمـد

«وان یکـاد بخوانید و بر فـراز کنید»            که پهـلـوان حـسن ... شیر کـربـلا آمد

نگو که یک نفر آمد به رزمگاه حسین            بـرای یــاری مـن لـشـکـر خــدا آمــد

مریض هجر حسن بوده‌ام خدا را شکر            تـو آمـدی و بـه هـمـراه تـو شـفـا آمـد

به قـامت تو بگـویـم هـزارها تکـبـیـر

کمی درنگ بکن تا ببـیـنمت دلِ سیـر

رجز بخوان که رجزهایت افتخار من است            بگو که "اِبن حسن" بودنم شعار من است

برادرم حسن انگـار، در کـنارم هست            و با غرور، بگوید که یادگار من است!

از آن طرف پـدرم آمـده به بـدرقـه‌ات            و داد می‌زند این تیغ ذوالفقار من است

صدای مـادرم آمد... ادب کـنـید، هـمه            به ناله گفت که این مرد، از تبار من است

تـمام اهـل حـرم آمـدنـد، پـشت سـرت            صدای عمه‌ات آمد که این قرار من است

ولی نگاه تو می‌گـفت، می‌روم مـیدان            که جام سرخ شهادت در انتظار من است

تو رفتی و همۀ دلخـوشی ما هم رفت

تـمام دار و نـدارم به رزمگـاهم رفت

کمی گذشت و شنیدم صدای حنجر تو            و مثـل "بـاز" رسیـدم کـنار پـیکـر تو

میان دشت، صدای شکستـنت پیـچـیـد            میـان خـیـمـۀ زنهـا شکـست مـادر تو

تـمام لشکر دشمن به کشتنت مشغـول            میـان دست کـسی بود، کـاکُـل سـر تو

تو دانه دانه شدی و به دشت، پخش شدی            و خاک، ساخته تسبیحی از سراسر تو

همینکه حُرمتِ محرابِ ابروی تو شکست            نشست یک نفر اینجا به روی منبر تو

تو دست و پا زدی و دست و پام لرزیدند            عـموی پـیر، زمیـن گـیر شد برابر تو

کـنار پهلـوی تو کـوچۀ غـمـم پیداست

چقدر روضۀ تو مثل مادرم زهراست

تو که اینگونه روی خاک ز هم واشده‌ای            وای بر من که دچار غم عظما شده‌ای

دیشب از طعم خوش مرگ و عسل میگفتی            ظهرامروز در این معرکه معنا شده‌ای

بی‌زره رفتی و از هرطرفی سنگ زدند            که چنین سرخ ترین لالۀ صحرا شده‌ای

هرکسی از تن صد پارۀ تو سهمی برد            در کـریـمی خـودت وارث بابا شده‌ای

ماه در خـون شناورم، قـاسم            سیـزده سـالـه یـاورم، قـاسـم

من تو را بوده‌ام به جای پدر            تـو بـه جـای بـرادرم، قـاسـم

زخـم‌های تن تو کـشـت مـرا            تـازه شد داغ اکـبـرم، قـاسـم

سخت بود آنکه در وداع حرم            تشنه لب رفتی از برم، قاسم

سخت تر اینکه با لـب تـشنه            جـان سـپـردی برابرم، قاسم

گر سـراغ تو را ز من گیرد            چه بگویم به خواهـرم، قاسم

تن پـاک تـو را خـودم تـنـهـا            به سوی خـیمه می‌برم، قاسم

تن به خاک و سر تو همسفر است            در ره شـام بـا سـرم، قــاسـم

گر مهـیـا می‌شوند امروز حـیدر زاده‌ها           دم به دم جان میدهند از ترس خیبر زاده‌ها
ابـتـران مـاتـنـد از رزم پـیـمـبـر زاده‌ها           عـالمی دارند عـمـوها با بـرادر زاده‌هـا

شیـر غـران بنی‌هـاشم به میـدان می‌زند
یا امـام مجـتـبی! قـاسم به میـدان می‌زند

وقت رزمش لـرزشی در آسمان انداخته           هـیـبت او لشگـری را از زبـان انداخـته
هفت ضربه هفت سر از کوفیان انداخته           روی تن‌ها یک به یک خط و نشان انداخته

میـمنه تا میسره آمد حسن تکـبـیر گـفت
نعره ان تنکرونی زد! حسن تکبیر گفت

لا فـتی الا عـلی! آمد مثـل را زنـده کرد           حال و احوال حسن بین جمل را زنده کرد
آنقدر شمشیر زد خیر العمل را زنده کرد           پیش چشمان همه روح اجل را زنده کرد

هرکسی آمد به جنگش بی‌مدارا زد زمین
قاسطین و ناکثین و مارقین را زد زمین

دوره‌اش کـردنـد دوران بــلا آغــاز شـد           دیگر از هر سمت کار سـنگها آغاز شد
انتـقام از قـاسـم بن الـمجـتـبی آغـاز شد           مـادرش در خـیـمـه‌ها افـتاد تا آغـاز شد

بی‌زره بودن بلایی بر سرش آورده است
یک نفر با نیزه از مرکب بلندش کرده است

زیر پا افتاده حفظ احترامش مشکل است           با لب پاره شده عرض سلامش مشکل است

گر عسل مخلوط با خون شد قوامش مشکل است           پیکر پاشیده بردن تا خیامش مشکل است

پیکـر او را عـموی بی‌عـصایش میـبـرد
سینه بر سینه به سمت خیمه‌هایش میبرد

ثمر ریاضِ دلی علی، دُر فاطمه، گهرِ حسن            به رسول، قطعه‌ای از جگر، به حسین پاره‌ای از بدن
به دو لب عقیق یمن یمن، به دوطره مشک ختن ختن            رخ او چراغ بهشت دل قد او قیامت کربلا

شهدا به وادی سرخ لا، شده خم به عرض ارادتش            سر و دست و تن سپر بلا، یمِ خون، بهشت شهادتش
مه و سال و هفته و روز وشب، همه لحظه‌های ولادتش            زده خیمه در یم سرخ خون، شده مردِ سنگرِ ابتلا
گل سرخ باغ محمّدی، شکـفد ز باغ جمال او            صلوات خالق ذوالمنن، به خصال او به کمال او
به براق وهم بگو مپر نرسی به اوج کمال او            که گرفته جلوه جلال او ز جلال حضرت کبریا
ثمرِ حسن! که هماره دل به حسینِ فاطمه بسته‌ای            تو همای قلۀ خونی و به دل شکسته نشسته‌ای
به شتاب می‌روی از حرم تو که بند کفش نبسته‌ای            زرهت به تن شده پیرهن، بدنت شده سپر بلا
تو طواف دور عمو کنی، ملکوت گرم طواف تو            نگه حسین به قامت تو نگه حسن به مصاف تو
دل عمه و جگر عمو شده شمع بزم مصاف تو            که شودخضاب به مقتلت،ز حنای خون سر ودست وپا
به عمو وعمه نظاره کن، شده در قفای تو نوحه‌گر            دوطرف فرات و دوسو سپه،دولب توخشک‌ ودو دیده تر
نه به تن زره نه به کف سپر نه به سر کلاه نه كفن به‌ بر            زره تو زخم تنت شود ز هجوم نیزه و تیرها
تو شهید عرصۀ کربلا، تو حسین را علی‌اکبری            عمویت به جای پدر به تو،تو براو به جای برادری
چه شود به پیکر نازکت؟ که میان این همه لشکری            عـلی اکبـرِ دگرِ عمو ز چه رو شدی ز عمو جدا؟
تو روی به جانب مقتل و، دل یک حرم به قفای تو            سپهند منتظرت ولی، حرم است بزمِ عزای تو
نگهی به«میثم»خسته دل که بوَد قصیده سرای تو            به امید آنکه شفیع او، شوی از کرم به صف جزا

پخش سبک ۳                              (به سبک: دل تو را من اگر شکستم)

بـهـار عـمـر تو گـشـتـه خـزان            بـه خون نشستی در این بیابان

به خاک میدان؛ چو دُر غلطان            ز نــاکــســان قــاسـم جــوانــم

************* بند دوّم *************

عـروس مـرگـت، به ناگهـانی            گرفت و در بر، به نـوجـوانی

نـشـد نـصیـبِ، تـو کـامـرانـی            در ایـن جـهـان قــاسـم جـوانـم

**شعر از: محمد مسکین**

*****************************************

پخش سبک ۵         

قـاسـم ای، گـلِ زهـرا، سلـیـلِ یـاسـین (۲)

چه کـنم دیگـر؟ به بـَرَم آخـر، تو شدی پرپر، زِ جفایِ گلچین (۲)

*********** بند دوّم ***********

بعد از تو، شدم تنها، به حالِ غـمگـین (۲)

ای مـهِ اَنـوَر، نوگـلِ اَحـمر، تو شدی پرپر، زِ جـفایِ گـلچین (۲)

**شعر از: محمد رنگچیان**

*****************************************

پخش سبک۶                                   (به سبک: حر عبدم، جانثار تو)

قاســمـم ای، مـاه انــورم (۲)              خـفـتـه‌ای چـرا، در بـرابـرم؟

در زمـیـنِ کـربــلا ** قـسـمـتت شده عــزا ** قـاسمِ من، قـاسمِ من(۲)

************* بند دوّم *************

نـوگـلِ از، کـیـنه پـرپـرم (۲)              اربـاً اربــا، هـمـچـو اکــبـرم

ای نـگارِ مه لـقـا ** یـادگــار مجــتـــبـی ** قـاسـمِ من، قـاسـمِ من (۲)

**شعر از: مجرد همدانی**

*****************************************

پخش سبک ۷                                  (به سبک: با وفا عـلمدار لـشکرم)

قـاســم ای گـل بـاغ مـجـتــبـی            نـو گـلی ز گـلـزار مـرتـضـی

دگر قـاسـمـم گـشته ام غـریب            که از دل مرا می رود شکـیب

************* بند دوّم *************

ای جــوان نــاکـام مـــه لــقـــا            می کـنـد عـمـو بـهـر تـو دعـا

تـــوئـــی یـــادگـــار بـــرادرم            شدی غـرق خـون در بـرابـرم

**شعر از: محمد رنگچیان**

*****************************************

پخش سبک۱۱                                (به سبک: ای ابالـفـضل، ای برادر)

از غـم تو، گـشته مـاتم (۲)            خـیـمه‌گـاهـت، حـجـلـۀ غــم

تـازه جـوان، قـاسـم گـل پـیـرهـنـی تـو            روشنی چـشم حسین و حـسنی تو (۲)

*********** بند دوّم ***********

غرق در خون، کربلایی (۲)            نــور چــشــم مــجـتـبــایــی

خـفـته به خـون، تشنه لب بی‌کـفـنی تو            روشنی چـشم حسین و حـسنی تو (۲)

**شعر از: مجرد همدانی**

*****************************************

پخش سبک ۱۳                                      (به سبک: ای غـنچۀ احمـر، آخـر)

« زد قــاســـمـم فـریـاد، ای داد            در خاک و خون غلطان، ای جان» (۲)

ای نــوگـلِ بــاغ مـجـتـبـی، یــاس کــربـلا

در یاری از قرآن، جان کرده‌ای قربان (۲)

*********** بند دوّم ***********

«این قــامـتِ شــمــشـاد، افــتـاد            در عـرصۀ میدان، اینسان» (۲)

گـشـتـم بـه داغِ تـو مـبـتـلا، بـا غــم و نــوا

از مـاتـم هـجـران، شـد مـادرت نـالان (۲)

**شعر از: محمد رنگچیان**

*****************************************

پخش سبک ۱۸                               حضرت  قاسم                       

قـاسـمـم (۲)

مـن یــادگــار مــجــتــبـایـم            دلاورِ کـرب و بــلایـم (۲)

آه، بـیا عـمو بـرس به دادم            بـبین که از فَرَس فُـتادم (۲)

جانِ عـمو «عـمو حسین عـمو حسین جان(۲)»

********** بند دوّم *********

یـتـیــمـم (۲)

لالــۀ دشــت نـــیـــنـــوایــم            پژمرده از جور و جفایم (۲)

آه، اگـر که من بـابـا نـدارم            بر دامنِ تو جان سپارم (۲)

جانِ عـمو «عـمو حسین عـمو حسین جان(۲)»

**شعر از: محمد رنگچیان**

*****************************************

پخش سبک ۲۰                                     (به سبک: ای شـِبـهِ رویِ طاها)

ای قــــاســــم دلاور (۲)            ای نـــو گـــل بـــــــرادر

پـژمرده­ ای تو دیگـر(۲)            از جــور قـــوم کــافـــر

قــــاســم گـــل پـــرپـــر            قــــاســـم مـــــه انـــــور

********** بند دوّم *********

در گـلـشـن پـیـمـبـر (۲)            در لالــه زار حـــیــــدر

شـد تــوتــیــا تـن تـو(۲)            داغـــت بــــه دل زد آذر

قــــاســم گـــل پـــرپـــر            قــــاســـم مـــــه انـــــور

**شعر از: محمد رنگچیان**

*****************************************

پخش سبک ۲۳                                            ( به سبک: دو جانـباز نازنـین)

به دشـتِ کـرب و بـلا، ای خـدا،  نـورِ دلِ مـجـتــبـی (۲)

مگـر که باشد روا، از جـفـا، زنـد به خون دست و پا (۲)

********** بند دوّم *********

از داغ قــاســم بـه پـا، شـد عــزا، از کـیــنـۀ اشــقــیـا (۲)

در راهِ دیــن شـد فــدا، از وفـا، بـه عــرصـۀ نـیــنـوا (۲)

**شعر از: مجرد همدانی**

*****************************************

پخش سبک ۲۹                                   ( به سبک: دو عزیزنازنـین)

قـاسـم آن گــل ولا(۲)            از جــفـــای اشــقــیــا

پـاره‌پـاره تـن چو شد            زد صدا عـمـو بیا (۲)

«چون کند بر او نظر           خیزد از دلش شرر»(۲)

********** بند دوّم *********

شـد فـدا بـه کـربلا(۲)            یـــادگـار مــجــتــبــی

از غـمـش نگر حسین            قد کمان شد از جفا(۲)

«چون کند بر او نظر           خیزد از دلش شرر»(۲)

**شعر از: ناصر زارعی**

*****************************************

پخش سبک ۳۷                                 ( به سبک: بـه کربـلا شـد امشب)

پـور حـسن در میـدان

زِ جورِ گردون، به حالِ محزون، به کامِ عطشان، عمو حسین جان

قــاسـم فـروغِ ایــمـان

فتاده در خون، به دشت و هامون، به خاکِ میدان، عمو حسین جان

********** بند دوّم *********

شدی به خونت غلطان

امـیـد مـادر، بـدون یـاور، به قـلـبِ سـوزان، تـو داده­ ای جان

تــوئـی فـــدای قــرآن

بـه دیــدۀ تـر، دلِ پُـر آذر، چـو مــاهِ تـابـان، تـو داده­ ای جان

**شعر از: مجرد همدانی**

*****************************************

پخش سبک ۴۰                                    (به سبک: روم دگـر ز کوی تو)

بگـو صبا به مـجـتـبی             بـیـا دمـی بـه کـربــلا

به لاله زار مصطـفی             به قـاسـمت نـظـر نـما

ببـین چـسـان فـدا شده             سر از تنـش جـدا شده

********** بند دوّم *********

صدا زد ای عـمـو بـیا             که محـشری شـده بـپا

ببین که قـاسم از جـفـا             تـنـش شده چو تـوتـیـا

ز داغ او به خـیـمه‌هـا             هـمه گـرفـتـه‌انـد عـزا

**شعر از: ناصر زارعی**

*****************************************

پخش سبک ۴۱                      ( به سبک: جسم شه دین روی خاک گرم میدان)

دیگر شده بر قاسمت نوبت عموجان            آمادۀ جانـبازی‌ام رخصت عموجان

تا هـمـچـو یـاران            در راه قـــــــرآن

با خصم دون جنگم چو با قوّت عموجان            گردم فـدائیّ تو با غـیرت عـموجان

********** بند دوّم **********

قاسم رود میدان اگرچه نوجوان بود            الموت احلی من عـسل ذکر زبان بود

چون شیر مـردان            در رزم مــیــدان

آئـینه‌دار مجـتـبی در این جهان بود            نجمه درون خیمه‌ها مرثیه‌خوان بود

********** بند سوّم **********

در آخرین لحظه عمو کردم صدایت            دیگر بـیا بـر نعـش پـور مجـتـبایت

آه ای عـمـو جـان            بـنـمـا تو غـفـران

ای کاش صد جـان داشتم آقا برایت            دلخوش از آنم ای عمو گشتم فدایت

********** بند چهار **********

ای قـاسـمم شرمـنده‌ام یـاری نـدارم            با این تن صد پاره رفـتی از کـنارم

با چـشـم گــریـان            افـتـان و خـیـزان

تنها در آغـوشت کـشم ای گلعـذارم            جـسمت کـنار جسم اکـبر می‌گـذارم

**شعر از: ناصر زارعی**

*****************************************

پخش سبک ۴۴                               ( به سبک: حسین جان حُرِّ نالانم)

نـهـالِ بـاغِ پـیـغـمـبـر (۲)            گــرفـــتــه اذن از مـــادر

کـفـن پـوشیـده در پـیـکـر            عـزیـزِ مجـتـبی قـاسم (۲)

********** بند دوّم *********

نماید با سر و جانش (۲)            حـمایت از عـمـو جـانـش

حسین جانست و جانانـش            عـزیـزِ مجـتـبی قـاسم (۲)

**شعر از: محمد مسکین**

*****************************************

پخش سبک ۴۹         

رخصتی از راهِ وفا ای عمو جان فدایت (۲)            تا که شوم غرقه به خون در صفِ کربلایت

با تن صد چاک ز میدان نمایم صدایت            ای گلِ بشکفتۀ سرسبزِ باغِ ولایت (۲)

********** بند دوّم *********

قاسمِ گلگون کفن ای شمعِ بزمِ هدایت (۲)            پاره بدن در یم خون، از چه گشته سرایت

سوزم از اینکه نبود جرعه آبی برایت            ای گلِ بشکفتۀ سرسبزِ باغِ ولایت (۲)

**شعر از: محمد مسکین**

یـد مـوسی و مـسیحـائی عـیـسی دارد            نفـس تـیغ كـفـش معـجـز احـیـاء دارد

حـسنی زاده، ولی ابن حـسینـش گویند            این حـسیـنی حـسنی رزم تـماشا دارد

ضربه‌ای می‌زند و هـیمنه‌ها می‌شكـند            قاسم بن الحسن اسمی كه مسمّی دارد

این پسر آینه حُسن حسن بود و شكست            پس حسن در همه كرب وبلا جا دارد

عـسل سـرخ ز كـنـج لب او می‌ریـزد            لعـل شیـرین و لب و شور معـما دارد

تاك بود و به مصاف تبر و داس كه رفت            سـرو برگـشت، قـدی هـم قـد آقـا دارد

صورت و سینه تو؛ پهلو و بازوی علی            چقدَر كرب و بلا حضرت زهرا دارد

سپرت سینۀ مجـروح و زره پیـرهنت            اجلت یار و عسل لختۀ خون در دهنت

سیـزده سـورۀ قـرآن عـمـو با چه گنه            شسته با خون گـلویت شده آیات تنت؟

روی هر زخـم تو باشد اثر زخـم دگر            جای مرهـم که گـذارند به زخـم بدنت

آب غسلت شده خون و کفنت زخمِ فزون            تو شهیدی، چه نیاز است به غسل و کفنت؟

می‌زند چاک، گریبان جگر را یوسف            گر ببیند که به خون شسته شده پیرُهنت

جگر سنگ بسوزد ز غمت چون دل من            تو چه کردی که شود سنگ، جواب سخنت؟

قـتـلـگـاه تـو شـده قـتـلـگـه این دل من            می‌چکد خونِ سر از زلف شکن در شکنت

چاک‌ چاک است تنت چون جگر پاک حسن            ای ز سر تا به ‌قدم حُسنِ حَسن در حَسَنت

من نگه کردم و تو دیده به هم دوخته‌ای            جگرم سوخت از این دیده به هم دوختنت

هر دلی شمع‌ صفت سوخته در ماتم تو            چون دل میثم دل ‌سـوخته در انجـمنت

مرکب سوار کوچک کرب وبلا شدی            زهرا شدی،علی شدی و مصطفی شدی

وقتی عسل ز لعل لبت بوسه‌ای گرفت            تـنهـا سـوارۀ حـسـن مـجـتــبـی شـدی

از بس عزیز هستی واز بس که محشری            بـیـن قـنـوت زینب کـبـری دعـا شدی

دل‌ها شکست و غصّه حرم را فرا گرفت            وقتی که از کـنار عـمویت جـدا شدی

بند رکـاب حـسرت پـای تـو را کـشید            تـا راهــی مـیــانـۀ دشـت بــلا شــدی

دانه به دانه مـوی عـمـویت سفـیـد شد            وقتی زمین فتادی و وقتی که تا شدی

در بین معـرکه چقدَر نیـزه خوردی و            پرپر شدی خلاصه شدی نخ نما شدی

یک نیزه دار جسم تو را بر زمین زد و            بـا ضرب کـین کـشتـۀ بـی‌انـتهـا شدی

تشیـیـع پـیکـرت چـقـدر دردسر شد و            آخـر مـیان تکّه حـصیری تو جا شدی

قطره‌ای هستم که از دریا جدا افتاده‌ام            آن غـریبم من که دور از آشنا افتاده‌ام

ناکسان از بسکه بر دور و بر من صف زدند            کـس نـمی‌داند کجـایـم یا کجـا افـتاده‌ام

ای عمو جان گر تو می‌خواهی که پیدایم کنی            آنقـدر گـویم به زیر دست و پا افتاده‌ام

بسکه آمد تیر و بر سر تا به پایم بوسه زد            یــاد بـابــایـم امــام مـجـتـبـی افـتـاده‌ام

گرچه بابا تیر باران شد ولی تابوت داشت            من که تـابـوتی نـدارم بر مـلا افتاده‌ام

ای عمو این آخرین بار است می‌گویم عمو            چون شدم من ارباً اربا از صدا افتاده‌ام

پای کوبم بر زمین تا زمزمی جاری کنم            لااقـل بهـر لـبان خـشک تو کاری کنم

من ز نسل مجـتـبایم وارث شیر جـمل            چون عموعباس می‌خواهم علمداری کنم

دشمنان از نسل آن بنت الخبیث یثربند            با تنی صد پاره بهرت آبرو داری کنم

من ز سینه نعرۀ ان تنکرونی سر دهم            تا که سینه بشکند این شاه را یاری کنم

بی زره رفتم به میدان تا بگویم بر همه            با تمام پـیکـرم از تو طـرفـداری کـنـم

کن حلالم ای عمو گر که خجالت دادمت            خواستم شاید برای غـربتت کاری کنم

ای گدایان رو کنید امشب که آقا قاسم است           تا سحر پـیـمانه ریز کـاسۀ ما قاسم است

یادمان باشد اگر روزی بقـیع را ساختیم           ذکر کاشی‌های باب المجتبی یا قاسم است

از همان روزیکه رزق نوکران تقسیم شد           کربلای سینه زنهای حسن با قاسم است

این کریمان به نگاه خود گره وا می کنند           آنکه عمری درد ما کرده مداوا قاسم است

گوسفندی نذر او کردیم و مُرده زنده شد           آنکه نامش میکند کار مسیحا قاسم است

روی ابرویش اگر تحت الهنک بسته حسین           در حرم زیباترین فرزند زهرا قاسم است

نعره زد: ان تُنکرونی ریخت لشکر را بهم           وارث شیر جـمل شاگرد سقـا قاسم است

مرد نجمه بود و صاحب خیمه شد در کربلا           سایۀ روی سر مادر به هر جا قاسم است

با اشاره هر کجا میگـفت: یا زینب ببین           آن سر عمامه بسته روی نی‌ها قاسم است

چونکه قاسم بود بین گـرگهـا تـقـسیم شد           یوسف پاشیده از هم بین صحرا قاسم است